Meryl Streep VS Glenn Close

Η ερμηνεία της Streep ήταν πραγματικά σαγηνευτική και αφοπλιστική ως Σιδηρά Κυρία. Θαυμάζω απεριόριστα την Glenn Close αλλά πραγματικά η ερμηνεία της ως Albert Nobbs δεν ήταν καν Close σε αυτή της Streep ως Margaret Thatcher. Και στις δύο ταινίες το μακιγιάζ είχε σημαντικό ρόλο όπως επίσης και το ταλέντο των δύο κυριών αλλά η Streep πραγματικά κλέβει τις εντυπώσεις στο Iron Lady και δικαιωματικά άξιζε το φετινό βραβείο Όσκαρ. Στο "The House of the Spirits" δεν μπορείς να ξεχωρίσεις πραγματικά ποιά από τις δύο είναι πιο ταλαντούχα αλλά αν συγκρίνουμε τις ερμηνείες τους στο Iron Lady και στο Albert Nobbs υπάρχει μεγάλη διαφορά. Η Streep, στην συγκεκριμένη ταινία, καταφέρνει ασχέτως του ρόλου που υποδύεται να κάνει τον θεατή να νιώσει κάθε συναίσθημα το οποίο κατακλύζει την ηρωίδα και να μπει στην ψυχοσύνθεση της. Προσωπικά θεωρώ ότι αυτή η ερμηνεία της Streep είναι η καλύτερη της μετά από αυτήν στο "The Hours".

Και οι δύο ταινίες πραγματικά αξίζουν να αφιερώσετε χρόνο από την ζωή σας για να τις παρακολουθήσετε και καμία από τις δύο δεν έχει κουραστική πλοκή και μοντάζ αλλά κρατάνε σταθερά το ενδιαφέρον του θεατή.

Η Φουρέιρα διασκεύασε το Çakkıdı για λογαριασμό των Mad VMA 2012

Τελικά οι Τούρκοι ξέρουν από μουσική και διαρκώς διασκευάζουμε τις παραγωγές τους...επειδή νομίζουμε ότι μόνο οι δικές μας μουσικές διασκευάζονται από ξένους καλλιτέχνες. Το 2008 η Τάμτα μαζί με τον Stereo Mike διασκεύασαν το "Bundan Sonra" της Sila και του Kenan Dogulu με αποτέλεσμα να ακούμε μέχρι και σήμερα το "Σε όποιον αρέσει". Και στα φετινά βραβεία διασκευάστηκε κομμάτι του Kenan Dogulu και μάλιστα η μεγάλη επιτυχία του "Cakkidi" που πρωτακούσαμε το 2006 μέσα από το άλμπουμ του "Festival". Μετά από έξι χρόνια το ξαναπολαμβάνουμε από την σέξυ Ελένη Φουρέιρα μέσα από την εμφάνιση της στα Mad Awards 2012 και λογικά θα το ακούμε όλο το καλοκαίρι και θα παίρνουμε "Φωτιά".

 

 

Τί είδαν πάλι τα ματάκια μας στα Mad VMA 2012?!!!

Πριν αναλύσω τις καλές και τις κακές εμφανίσεις θα ξεκινήσω από την παρουσία που μου λείπει περισσότερο από την διοργάνωση τα τελευταία χρόνια. Η Μαριάντα Πιερίδη ήταν, είναι και θα είναι ότι πιο ταιριαστό πέρασε από τα συγκεκριμένα βραβεία. Ήταν η πιο σέξυ παρουσία και αν και πια τα ματάκια μας γουρλώνουν όταν αντικρίζουν Φουρέιρα και Στικούδη, το πιο ποιοτικό ξέκωλο(με την καλή έννοια) παραμένει η Μαριάντα γιατί πάνω από όλα είναι τραγουδίστρια εν αντιθέση με τις υπόλοιπες οι οποίες είναι απλά showgirls. Μπορεί βέβαια να μην ερμήνευσε on stage αλλά ήταν εκεί γιατί εκτός από τραγουδίστρια είναι και ραδιοφωνική παραγωγός τα τελευταία χρόνια.

Ξεκινώντας τις καλές εμφανίσεις φυσικά ο Σάκαρος τα έσπασε με το "Τώρα" και σάρωσε τα βραβεία όπως πάντα. Δεύτερη καλύτερη εμφάνιση αποτελούν η σόλο εμφάνιση της Πάολας που αποδεικνύει ότι το λαικό τραγούδι επιζεί και δεν χρειάζεται να ακούμε διαρκώς ηλεκτρονικές μουσικές, αλλά και η συνεύρεση της επί σκηνής με τους Stavento. Τρίτη καλύτερη εμφάνιση αυτή του Κώστα Μαρτάκη με την Αντιγόνη Ψυχράμη, τον Claydee και την Ειρήνη Παπαδοπούλου (την οποία απορώ γιατί την επέλεξαν δίπλα στους υπόλοιπους τρεις). Τέταρτη καλύτερη εμφάνιση αυτή των Vegas και του Μαζώ οι οποίοι ξεσήκωσαν το κοινό με τα "Φίλα με" και "Λείπει πάλι ο Θεός". Πέμπτη καλύτερη κατά σειρά εμφάνιση αυτή της Έλενας Παπαρίζου με τους Playmen, Stan και Courtney αλλά και η σόλο εμφάνιση της άλα Barbra Streisand που προηγήθηκε όπου φορούσε ένα εκπληκτικό πράσινο φόρεμα. Εν αντιθέση με τα stylin των performances της on stage στην παραλαβή βραβείου εμφανίστηκε με ένα απαιχθές λευκό φόρεμα στο οποίο πρωταγωνιστούσαν κόκκινες πιπεριές (τώρα αν ήταν κέρατο - το οποίο κάτι ήθελε να δηλώσει - ή Φλωρίνης δεν κατάφερα να καταλάβω).

Εκπληκτικές ακόμα ήταν οι εμφανίσεις του Μηδενιστή με τους Professional Sinnerz, του Δήμου Αναστασιάδη με τους Koza Mostra, των Μελισσών με την Μαίρη Συναρτσάκη, της Ελένης Φουρέιρα που ήταν αναπόφευκτα sexy για ακόμα μία φορά μαζί με τους NEBMA και αυτή της Shayas με τους House Twins και τους Slick Beats. Η Φουρέιρα στο χαλί εμφανίστηκε ως ελληνίδα Angelina με μόνη διαφορά ότι τα ποδοκοψίματα στο φόρεμα της ήταν δύο και όχι ένα αλλά το ίδιο σαγηνευτικά με αυτά της ξιπασμένης αντροχωρίστρας του Hollywood.

Αδιάφορες εμφανίσεις αυτές των Οnirama με την Ήβη Αδάμου (η οποία αν και δεν έχει πολύ καιρό που ενηλικιώθηκε έχει μεταλλαχθεί σε ΤΟΥΜΠΑΝΟ με ποδάρα τρελή - γυναικοποιήθηκε πολύ γρηγορότερα από την Καλομοίρα, το οποίο δεν ξέρω αν είναι κακό ή καλό) και των Otherview με τον Σαμπάνη.

Χειρότερη εμφάνιση ever αυτή της Στικούδη που δεν λέει να μάθει να κουνιέται (ούτε ο Γεωργαντάς τόσο ατσούμπαλος - που λέει ο λόγος γιατί τον συγκεκριμένο δεν τον ξεπερνά ούτε η Βάσω Παπανδρέου) μαζί με τον επίσης ατάλαντο και άφωνο Γκάνο τον οποίο όλως περιέργως συνεχίζουν να τον προωθούν. Δεύτερη χειρότερη εμφάνιση αυτή της Δε-Δε-Δεύτερης η οποία δεν λέει να πάρει απόφαση να παρατήσει το άθλημα και συνεχίζει να λικνίζεται σαν πρωταγωνίστρια ταινιών πορνό ενώ ερμηνεύει γλυκανάλατα κομματάκια....ευελπιστώ μια μέρα να ξανακούσω από τα γεμάτα κολλαγόνο χείλη της ένα "Απαπα", ένα "Γεια", ένα "Χωρίς Εσένα", ένα "Μαραμένο" στην τελική πριν μας μαράνει όλους τους φαν της. Το πάθος λείπει πια από τα κομμάτια του Φοίβου, ο οποίος βραβεύτηκε για τα 20χρόνια επιτυχίας στην ελληνική μουσική, και όχι η ωρίμανση - ώριμη δουλειά ήταν και η "Αυλή του Παραδείσου" αλλά εκτός ποιότητος δεν στερούνταν και πάθους είτε αυτό το έβρισκες σε μπαλάντα είτε σε τσιφτετέλι. Τρίτη και τελευταία ποταπή εμφάνιση αυτή της Ελευθερίας Ελευθερίου και των Lucky Man Project που τους πήρε στον λαιμό της όπως ο GAP τον Βενιζέλο.

Εν κατακλείδι η φετινή διοργάνωση αν και της έλειπαν ονόματα όπως η Τάμτα ήταν αξιοπρεπέστατη σε σχέση με την περσινή και μακάρι να ξαναγυρίσει στα πρώτα καλά της χρόνια όπου παρακολουθούσαμε εκπληκτικές συνεργασίες on stage...ΑΝΤΕ ΚΑΙ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ ΜΕ ΥΓΕΙΑ ΚΑΙ ΤΑΛΕΝΤΑ.

Αφού είχατε τον/την τέλειο/α σύντροφο! Γιατί στον Μπέο (πρώην σύζυγος της Κατερίνας Αργυριάδου-Γιατζόγλου-Μπέη προς αποφυγήν παρεξηγήσεων) ο επόμενος/η είναι για τα πανηγύρια;

Όλοι μου οι φίλοι με εξαίρεση έναν/μία (τον/την οποίο δεν θα αποκαλύψω για να φάτε τα λύσσακα σας ποιός/α μπορεί να είναι αυτός/η ο/η τυχερός/ή) είχαν μια χαρά σχέση και ενώ χώρισαν, αντί να προχωρήσουν σε κάτι καλύτερο αλλά και καυλίτερο, έχουν συνάψει σχέσεις με ανθρώπους που δεν φτάνουν ούτε στο μισό τους προηγούμενους συντρόφους τους. Να το δεχτώ, ο έρωτας είναι τυφλός και δεν κοιτά ούτε ομορφιά, ούτε φράγκα, ούτε τίποτα αλλά δεν μπορείς ρε φίλε από την Δούκισσα Νομικού να προχωράς στην χήρα Χατζηχρήστου (χωρίς να θέλω να προσβάλλω καμία κυρία).

Πραγματικά εγώ πάντα επιλέγω κάτι καλύτερο από όλες τις απόψεις. Το είχα το τέλειο αλλά δεν ήμουν εγώ το τέλειο στην προκειμένη περίπτωση οπότε μας τελείωσε το όλο χαλβάδιασμα αλλά τώρα κυνηγάω κάτι καλύτερο, όχι κάτι λιγότερο. Προσφάτως μία φίλη (είπαμε ονόματα δεν εκθέτουμε αλλά μόνο καταστάσεις) δεν σταμάτησε να δηλώνει ότι από την τελευταία της μακροχρόνια σχέση δεν πήρε τίποτα και μετανιώνει απόλυτα για τα χρόνια που έχασε. Όλοι μου οι φίλοι, με μία εξαίρεση μόνο, δεν πιστεύω ότι θα έχουν μέλλον με τις παρούσες σχέσεις τους. Τους το λες όμως; Ε δεν σου πάει η καρδιά ρε κρούστη. Αυτό που δεν μπορώ να διανοηθώ είναι οι επιλογές τους. Οκ, εμένα προσωπικά δεν μου αρέσει η Στικούδη αλλά δεν αφήνεις την Στικούδη για να πας με την Ελένη Λουκά ρε φίλε. Γιατί δεν παραδειγματιζόμαστε όλοι από την Έλλη Κοκκίνου και την Ελένη Μενεγάκη; Δηλαδή πρέπει να πιάσουμε τα 40 για να καταλάβουμε οτι μας αξίζει κάτι καλύτερο; Μήπως έχω υπερεκτιμήσει τους φίλους μου; Μήπως αυτοί έχουν χαμηλή αυτοεκτίμηση και αυτοπεποίθηση; Μήπως τελικά την βρίσκουμε να είμαστε ανώτεροι από τον/την σύντροφο μας και αρεσκόμαστε με το να έχουμε το έτερον μας ήμισυ σιγουράκι; Είναι θέμα ανασφάλειας; Θέμα βολέματος; Φόβος μην μείνουμε μόνοι μας με το να περιμένουμε την κατάλληλη σχέση; Πάντως δεν θα συμφωνήσω με το ''αυτό που δίνεις παίρνεις'', τουλάχιστον στις περισσότερες περιπτώσεις.

Δεν μεγαλώνω, την ηλικία μου ακυρώνω!!!

Πριν ένα μήνα έκλεισα τα 26 χρόνια ζωής, αλλά χθες που γιορτάσαμε τα γενέθλια μιας από τις καλύτερες φίλες μου κατάλαβα ότι εκτός από τις δικές μας επιλογές ο κόσμος στον οποίο ζούμε είναι αυτός ο οποίος δεν μας επιτρέπει να μεγαλώσουμε. 

Για να τα πάρω από την αρχή το 2004 που ενηλικιωθήκαμε και τελειώσαμε όλοι μαζί το Λύκειο, βρισκόμασταν όλοι μαζί στην ίδια βάση. Σήμερα, μετά από 8 χρόνια ο καθένας έχει προχωρήσει διαφορετικά στην ζωή του. Στους δέκα συνομήλικους φίλους μου, οι δύο αφού ήδη τελειώσαν και μεταπτυχιακό κύκλο σπουδών στο εξωτερικό βρίσκονται εκτός Ελλάδος όπου και εργάζονται με αρκετά παχουλούς μισθούς για τα ελληνικά δεδομένα, ο ένας είναι στο εξωτερικό και βρίσκεται κοντά στην ολοκλήρωση του δικού του μεταπτυχιακού κύκλου σπουδών, οι δύο εργάζονται στην Ελλάδα με μισθούς της τάξεως των 700 ευρώ, η σημερινή εορτάζουσα έχει αποκτήσει ελληνικό τίτλο μεταπτυχιακών σπουδών αλλά δεν μπορεί να βρει δουλειά διότι για τα ελληνικά δεδομένα κατέχει πολλά πτυχία, εγώ τελείωσα μόλις τις προπτυχιακές σπουδές μου (μετά από 8 χρόνια λόγω κολλημένου συστήματος της ελληνικής τριτοβάθμιας εκπαίδευσης) και επειδή δεν κατάφερα ένα χρόνο να βρώ δουλειά (ακόμα και σε σουβλατζίδικο δεν με πήραν) αποφάσισα να μπώ φαντάρος για να με θρέφει κάποιος άλλος και έχω και 4 φίλους που μετά από 8 ολόκληρα χρόνια δεν έχουν καταφέρει να πάρουν τον προπτυχιακό τίτλο σπουδών εκ των οποίων οι δύο όχι για δικό τους φταίξιμο αλλά επειδή υπάρχουν κολλημένοι καθηγητές που δεν περνούν πάνω από 10% των φοιτητών στα μαθήματα τους (εννοείται άνεργοι και οι 4)!

Είμαστε 26χρονών όλοι και μόλις οι 4 στους 11 από εμάς έχουν καταφέρει να ζουν όπως ένας κανονικός 26χρονος. Ποιός ευθύνεται για αυτό; Εμείς; Αυτή η κοινωνία μας συντηρεί σε μία διαρκή εφηβεία. Αν ζούσαμε στην δεκαετία του '90 θα έπρεπε ήδη να έχουμε τελειώσει τις σπουδές μας οι περισσότεροι, να έχουμε αποκατασταθεί επαγγελματικά και μέσα στην επόμενη 4ετία να ξεκινάμε την δική μας οικογένεια. Με την παρούσα πολιτική, κοινωνική αλλά και οικονομική κατάσταση και τις συγκεκριμένες συνθήκες που βιώνουμε, δεν νομίζω οι μισοί από εμάς να τολμήσουν να δημιουργήσουν οικογένεια σε αυτή την χώρα. 

Εγώ προσωπικά νίωθω ακόμα παιδί. Κάποιος με φροντίζει ακόμα και εγώ προσωπικά δεν μπορώ να αναλάβω καμία ευθύνη. Είμαστε βολεμένοι; Ίσως αλλά ίσως και όχι...νομίζω οι περισότεροι από εμάς έχουν χάσει πολλές ώρες της ζωής τους για να λάμβανουν συνεχώς αρνητικές απαντήσεις από φορείς του Δημοσίου αλλά και επιχειρήσεις. Οι εγχώριοι πολιτικοί; Οι ευρωπαίοι πολιτικοί; Ο Θεός; Ο Obama; Oι εξωγήινοι; Κάποιος πάντως δεν θέλει η δική μου γενιά να μεγαλώσει σε αυτή την χώρα. Οι μόνες επιλογές που μας δίνονται είναι η μετανάστευση ή να συνεχίσουμε να εξαρτώμαστε από τους συνταξιούχους γονείς μας. 

Καληνύχτα Κεμάλ...αυτός ο κόσμος δεν θα αλλάξει ΠΟΤΕ!!!!