Η Παπαρί αντιγράφει? Ή μήπως ο χορογράφος της?

Η Παπαρίζου μπορεί να έχασε τα περιττά της κιλάκια, να φόρεσε και κάτι που αρμόζει στην ηλικία της (γιατί το stylin στο DOI άρμοζε σε μία 40άρα...για να μην πω 70άρα αφού θύμιζε Barbra αλλά πιο αποκαλυπτική αν και πολύ θα το ήθελε να της έμοιαζε - στα μπούζουκια βέβαια δεν δημιουργείς τέτοιες καριέρες, το πολύ να γίνει Μπέσυ Αργυράκη όπως το πάει), αλλά όσο sexy και αν εμφανίστηκε η παρουσίαση της ήταν φάουλ.

Πριν ένα χρόνο η αντρική ομάδα ΚΑΖΑΚΥ εμφανίζεται όπως συνηθίζει με τακούνια....καλά ανδρες με τακούνες έχουμε ξαναδεί χιλιάδες φορές. Χορευτικό ανδρών που φορούν τακούνια σε fashion show όμως ε είδαμε μία και δεν λέει να βλέπουμε ξανα και ξανά...η αντιγραφή στην Ελλάδα δεν λέει να σταματήσει - όχι δεν υπάρχει παρθενογέννηση αλλά τόσο ακριβής αντιγραφή μέχρι και στην κίνηση είναι ψιλοαπαράδεκτη. Τουλάχιστον οι Dsquared προνόησαν να φορέσουν στους χορευτές ρούχα από δέρμα που ταιριαζαν με τις τακούνες....όχι την φόρμα του Βάσια του οικοδόμου.

Διάδοση-Προσβασιμότητα- Ισότητα στον κυβερνοχώρο μέσω των ιστολογίων

     Τα ιστολόγια όπως και οι περισσότεροι ιστότοποι, είναι προσβάσιμα οπουδήποτε στον κόσμο και ανά πάσα στιγμή και οποιοσδήποτε μπορεί να έχει πρόσβαση σε έναν υπολογιστή και στο διαδίκτυο, μπορεί να έχει πρόσβαση σε αυτό και να το διαβάσει. Επίσης όπως συμβαίνει με όλους τους ιστότοπους, κάποιος μπορεί να διαβάσει αλλά και να εκτυπώσει δημοσιεύσεις από ένα ιστολόγιο, να τις φωτοτυπήσει και να τις αποστείλει με φαξ, να τις μοιράσει στο δρόμο αλλά και να τις δημοσιοποιήσει μέσω ιστοτόπων κοινωνικής δικτύωσης (Facebook, Hi5, Twitter κ.α.). Παράλληλα δεν είναι δυνατόν να γνωρίζει ο ιστολόγος ποιοι επισκέπτονται και διαβάζουν το ιστολόγιο του και πώς μπορεί να χρησιμοποιηθούν οι δημοσιεύσεις του. Οι περισσότεροι ιστολόγοι πιστεύουν ότι οι μόνοι αναγνώστες τους είναι η οικογένεια τους και οι φίλοι τους.

      Ο παγκόσμιος ιστός είναι ένας αχανής ωκεανός πληροφοριών, όπου κανείς μπορεί άνετα να νιώσει ότι απειλείται η ιδιωτική του ζωή και ότι προσβάλλεται η προσωπικότητά του. Ακόμη ο ιστολόγος προσπαθεί συνήθως να γίνει αρεστός, ενθουσιάζοντας τους αναγνώστες του πολλές φορές με ψεύτικες πληροφορίες. Ότι ισχύει για τη δημοσίευση στα παραδοσιακά μέσα ισχύει και για τα Νέα Μέσα. Αν κάποιος δηλαδή με την σάτιρα του προσβάλλει ένα άτομο μέσω ενός ιστολογίου, εκείνο έχει τη δυνατότητα να κινηθεί μέσω της νομικής οδού προσκομίζοντας ως αποδεικτικό στοιχείο την εκάστοτε δημοσίευση.

 Κανείς δεν γνωρίζει πότε δημιουργήθηκε το πρώτο ιστολόγιο, αλλά διάφορες πηγές το τοποθετούν γύρω στο 1994. Ο όρος αρχικώς ήταν weblog και άρχισε να εμφανίζεται το 1997, ενώ γρήγορα μετατράπηκε στο γνωστό, σήμερα, blog. Το blog στην ουσία είναι ένα διαδικτυακό ημερολόγιο, το οποίο βρίσκεται συνεχώς σε κοινή θέα. Η σύντμηση της λέξης στα ελληνικά έχει αποδοθεί ως «Ιστολόγιο» από τον δημοσιογράφο Σταύρο Πετρολέκα. Τα ιστολόγια άρχισαν να εξαπλώνονται το 1999, όταν ο Evan Williams και η Meg Hourishan κυκλοφόρησαν το on-line λογισμικό blogger.com.

 Δεν είναι ούτε το περιεχόμενο ούτε και ο δημιουργός τα στοιχεία τα οποία επηρεάζουν την ύπαρξη ενός ιστολογίου αλλά η παρουσίαση. Ένα ιστολόγιο μπορεί να είναι διάφορα πράγματα: μία ειδησεογραφική πηγή, ένα ημερολόγιο, μία συλλογή φωτογραφιών, ένα εταιρικό εργαλείο προώθησης κ.α.. Το περιεχόμενο ενός ιστολογίου μπορεί να περιλαμβάνει κείμενο, φωτογραφίες, ήχο, βίντεο, ενώ οι μορφές και τα περιεχόμενα των ιστολογίων είναι τόσα όσοι είναι και οι δημιουργοί τους. Ένας ιστολόγος μπορεί να χρησιμοποιήσει τη σελίδα του ως βιογραφικό, ως ημερολόγιο. αλλά και ως ένα μέσο για κουτσομπολιό. Κάθε ιστολόγος μπορεί να δημοσιεύσει ότι κρίνει σκόπιμο και χρηστικό. Παρ' όλα αυτά, οι βωμολοχίες, οι ψευδείς ειδήσεις αλλά και τα προσβλητικά σχόλια μπορούν να φέρουν τον ιστολόγο αντιμέτωπο με τον νόμο και με το κλείσιμο της σελίδας του. Εφόσον ότι γράφεται στην ιστολογόσφαιρα είναι δημόσιο, αποτελεί δημοσιογραφικό προϊόν και στην ουσία τα ιστολόγια αποτελούν πρακτική εφαρμογή της διαδικτυακής δημοσιογραφίας. Μπορεί να εμπεριέχει το ιστολόγιο καλλιτεχνικά ή πολιτικά ή κοινωνικά σχόλια, αλλά στην ουσία πρόκειται για δημοσιογραφία δικαιώνοντας όλους αυτούς που αποκαλούν τα ιστολόγια «δημοσιογραφία του λαού». Τα ιστολόγια είναι το μέσο επικοινωνίας αλλά και ενημέρωσης και ψυχαγωγίας όλων των κοινωνικών στρωμάτων. 

 Η ανωνυμία αποτελεί ένα παραπάνω κίνητρο για αυτούς που υποστηρίζουν ότι η ιστολογραφία δεν αποτελεί αξιόπιστη πηγή ενημέρωσης και ότι όσα γράφονται από ιστολόγους μπορούν να αμφισβητηθούν με την ίδια ευκολία με την οποία αμφισβητείται η ταυτότητα τους. Η γνωστή «Ψιλικατζού» όμως έχει αντίθετη άποψη υποστηρίζοντας ότι μέσω των ιστολογίων επιτυγχάνεται ο πιο υγιής διάλογος δηλώνοντας χαρακτηριστικά: «Πριν μπεις στο διαδίκτυο θεωρείς τον εαυτό σου πολύ σημαντικό. Κανείς δεν σου λέει ότι είσαι μαλάκας γιατί θα του δώσεις μια μπουνιά. Εκεί γράφεις την «κειμενάρα» σου και μπαίνει ένας ανώνυμος και σε κάνει σκόνη λέγοντας σου «τι είναι αυτά που γράφεις;». Πρέπει να υπερασπιστείς με επιχειρήματα τον εαυτό σου για να σταθείς δίπλα στους άλλους. Αυτό σου κάνει πάρα πολύ καλό ακόμα κι αν βρίζεσαι. Χάρη στην αντιπαράθεση βγαίνουν τα καλύτερα πράγματα.  Η μεγάλη διαφορά εν προκειμένω είναι ότι ενώ και εδώ διασπείρονται ψευδείς ειδήσεις ενίοτε υπάρχει έλεγχος και πολλές φορές τα έχουμε μαζέψει εκ των υστέρων κάτι που δεν γίνεται τόσο εύκολα στα παραδοσιακά μέσα. Είναι βέβαια και θέμα ανθρώπου. Εγώ θυμάμαι περίπτωση που κάποιος έγραφε για ένα βουλευτή και του απάντησε ο ίδιος ο βουλευτής». 

 Τα ιστολόγια αποτελούν πλατφόρμες αυτοδημοσίευσης στο Διαδίκτυο. Η χρονολογική τους παρουσίαση, από την πιο πρόσφατη στην πιο παλιά τους, προσάπτει μία ημερολογιακή μορφή. Επομένως, το ιστολόγιο δικαίως αποτελεί διαδικτυακό ημερολόγιο, αφού οικειοποιείται, κατά κάποιον τρόπο, την μορφολογία του. Οι σελίδες χαρτιού αντικαθίστανται από τις διαδικτυακές σελίδες και η γραφίδα από το πληκτρολόγιο. Τα ημερολόγια όμως, συνηθίζεται να είναι ιδιωτικά. Τα ιστολόγια, εν αντιθέσει, έχουν δημόσιο χαρακτήρα, με κύριο στόχο την προσέλκυση των βλεμμάτων τρίτων προσώπων. 

 Όλα τα ιστολόγια είναι ιστότοποι. Ουσιαστικά τα σχόλια είναι αυτό που διαφοροποιεί τα ιστολόγια από έναν ιστότοπο. Η δυνατότητα αλληλεπίδρασης και συζήτησης με τον ιστολόγο και με άλλους αναγνώστες παρέχεται σχεδόν στα περισσότερα ιστολόγια. Οι επισκέπτες ενός ιστολογίου έχουν τη δυνατότητα να αφήσουν σχόλια σε δημοσιεύσεις. Πολλές φορές μάλιστα έχουν τη δυνατότητα να αφήσουν σχόλια ως αντίδραση σε αυτό που διάβασαν, δείχνοντας έτσι την ενόχληση τους. Επίσης επειδή οποιοσδήποτε αναγνώστης μπορεί να αφήσει ένα σχόλιο, πολλές φορές υπάρχουν σχόλια τα οποία απαντούν σε προηγούμενα άλλων αναγνωστών. Παρ’όλα αυτά δεν επιτρέπονται σχόλια σε όλα τα ιστολόγια. Πολλοί δημοφιλείς ιστολόγοι θεωρούν ότι κατακλύζονται από την τεράστια ποσότητα των απαντήσεων που λαμβάνουν και υποχρεούνται να απενεργοποιήσουν τα σχόλια αφού δεν μπορούν να συμβαδίσουν με αυτά. Τα σχόλια όμως αποτελούν για τους περισσότερους ιστολόγους ένα σημαντικό τρόπο ανάπτυξης διαλόγου με τους αναγνώστες τους. Δυστυχώς, όσο και εάν προσελκύουν το ενδιαφέρον και προκαλούν τη σκέψη, οι συζητήσεις με σχόλια έχουν και τα αρνητικά τους. Τα ανεπιθύμητα και αρνητικά σχόλια μπορούν να αφαιρέσουν το στοιχείο της χαράς από την ιστολόγηση και να μετατρέψουν τη διαχείριση των σχολίων μόνιμη απασχόληση του ιστολόγου.

 Ένα ιστολόγιο αποτελεί σίγουρα μία διαδραστική μορφή Διαδικτυακής επικοινωνίας. Τα ιστολόγια είναι ο κατεξοχήν δημόσιος χώρος του Διαδικτύου, αποτελώντας έναν τόπο όπου μπορεί ο καθένας να εκφράσει ελεύθερα τις ιδέες και τις πεποιθήσεις του και να αναζητήσει την αποδοχή των συμπολιτών του. Όσο αναφορά τη διαδραστικότητα του νέου αυτού μέσου, το γεγονός ότι μπορεί οποιοσδήποτε να κάνει σχόλιο ως επισκέπτης αποδεικνύει πόσο σημαντικό στοιχείο αποτελεί η σχέση πομπού και δέκτη στα ιστολόγια. Στην ουσία όμως τα ιστολόγια δεν είναι περισσότερο διαδραστικά από τα παραδοσιακά μέσα, αφού τα περισσότερα ενημερωτικά έντυπα της Δύσης είναι ανοικτά στους αναγνώστες τους, επιζητώντας πολλές φορές σχόλια και αντιρρήσεις τα οποία πολλές φορές δημοσιεύονται. Στα ιστολόγια ο ιστολόγος λειτουργεί ως διευθυντής ενός τηλεοπτικού καναλιού ή μίας εφημερίδας. Πιο συγκεκριμένα μπορεί να διαγράψει κάποιο σχόλιο ή να ασκήσει λογοκρισία σε κάποιον επισκέπτη του ιστολογίου του. Βέβαια αν ο ιστολόγος είναι υπέρμαχος της ελεύθερης έκφρασης και δημιουργίας του καθενός, θα υπάρξουν δραματικά αποτελέσματα, αφού όταν δεν υπάρχει έλεγχος τις περισσότερες φορές κάποιος χρήστης θα βγει εκτός ορίων και θα αναγκάσει τον παροχέα της υπηρεσίας να κλείσει το ιστολόγιο του. 

 Στο ευρύ φάσμα του Διαδικτύου συναντώνται όλων των ειδών οι απόψεις, από τις πιο ριζοσπαστικές μέχρι τις πιο συντηρητικές. Διάφορες κοινωνικές ομάδες δημιουργούν καθημερινά ιστολόγια τα οποία στοχεύουν στην ελευθερία της έκφρασης και την ισότητα. Μέσω της εξίσωσης όλων των κοινωνικών ομάδων, το Νέο αυτό μέσο γίνεται πιο ελκυστικό προσφέροντας μία ελπίδα στην ισότητα όλων των πολιτών. Ο ιστολόγος μπορεί να είναι επιστήμονας, απόφοιτος τεχνικής σχολής, αγρότης, έφηβος ή ηλικιωμένος. Πολλοί πολίτες μπαίνουν στη διαδικασία της δημιουργίας ή της παρακολούθησης ιστολογίων για να αναλύσουν και να συζητήσουν θέματα που τους απασχολούν σύμφωνα με τη συνείδηση τους. Τα παραπάνω έχουν ως αποτέλεσμα τα ιστολόγια να αποτελούν εξαιρετικές ευκαιρίες κοινωνικοποίησης και δημιουργίας κοινοτήτων. Όταν κάποιος θέλει να μοιραστεί τις ιδέες ή τα πάθη του, βρίσκει στην πορεία ανθρώπους με κοινές εμπειρίες ή όνειρα. Σταδιακά οι ιστολόγοι γνωρίζονται με άλλους χρήστες που έχουν κοινά ενδιαφέροντα και διοργανώνουν συνήθως συζητήσεις. Σε αυτές τις συζητήσεις τις περισσότερες ελλοχεύει ο κίνδυνος της ανωνυμίας. Η ανωνυμία πάντα ταλάνιζε την δημόσια σφαίρα, άλλοτε βοηθώντας στην αποκάλυψη σκανδάλων και άλλοτε αδικώντας και εκβιάζοντας. Το Διαδίκτυο ως κατεξοχήν απρόσωπο μέσο, ευνοεί ακόμα πιο μαζικά αυτήν την τάση. Ο ιστολόγος ο οποίος θέλει να καταγγείλει ένα περιστατικό βίας θα θελήσει εύλογα να κρύψει την ταυτότητα του πίσω από το προσωπείο του ψευδωνύμου. Το ίδιο θα επιχειρήσει να κάνει και αυτός που αντιλήφθηκε παρατυπίες και διαφόρων ειδών εγκληματικές πράξεις, θέλοντας με αυτό το ψευδώνυμο να προστατεύσει τον εαυτό του αφού ελλοχεύει ο κίνδυνος να βρεθεί στο στόχαστρο. εκείνων που καταγγέλλει και πολλές φορές να απειλείται η ίδια του η ζωή. Άλλες πάλι φορές η ανωνυμία χρησιμοποιείται από πολλούς ιστολόγους για την διάδοση αστήρικτων φημών, τη συκοφάντηση και τον εκβιασμό. Αυτό προσδίδει στην ουσία στον ιστολόγο την ιδιότητα του δημοσιογράφου, με μόνη διαφορά ότι ο επαγγελματίας δημοσιογράφος δεσμεύεται με κώδικες δεοντολογίας και προστατεύεται από το σωματείο του σιναφιού του. Ο ιστολόγος ο οποίος χρησιμοποιεί αυτό το Νέο Μέσο ως ενημερωτικό ένθετο ή εφημερίδα, θα πρέπει να αναλογιστεί τις ευθύνες του και να συμπεριφερθεί με τον ίδιο επαγγελματισμό που θα είχε στην περίπτωση εργασίας του σε ένα παραδοσιακό Μέσο ενημέρωσης.

Η σάτιρα στα ελληνικά ιστολόγια

   Σύμφωνα με έρευνα μέσω της μηχανής αναζήτησης google τα ελληνικά ιστολόγια τα οποία αναφέρουν την λέξη «σάτιρα» είναι ενενήντα εκ των οποίων τα πέντε την εμπεριέχουν και στον τίτλο τους και όντως εκθέτουν σατιρικό περιεχόμενο. Αυτά είναι τα εξής: «Πολιτική Σάτιρα» (http://politikisatira.blogspot.com/), «Ελεύθερη Σάτιρα» (http://satyrikon1.blogspot.com/), «Σάτιρα-Κωμωδία» (http://satirakomodia.blogspot.com/), «Σατιρίζοντας την Επικαιρότητα» (http://satira-epikerotitas.blogspot.com/), «Λαικοί Στίχοι και Σάτιρα» (http://satiropoihsh.wordpress.com/), «Σατυρικόν» (http://satyrikon.wordpress.com/). Και τα πέντε συγκεκριμένα ιστολόγια εκθέτουν οπτικοακουστικό υλικό συνοδευόμενο από σατιρικές ιστορίες, λογοπαίγνια και ποιήματα. Από τα υπόλοιπα ογδόντα πέντε ιστολόγια μόνο τα δύο ασκούν σάτιρα, τα οποία είναι το «Λίβελοι» (http://liveloi.blogspot.com/)  και το «seirios» (http://seirios.pblogs.gr/), ενώ τα υπόλοιπα κάνουν αναφορές σε σατιρικά έργα και σατιρικούς καλλιτέχνες αναπαράγοντας οπτικοακουστικό υλικό και κείμενα  από τρίτες πηγές.

    Τεχνικά, η τεχνολογία του ιστολογίου συνδυάζει άλλες διαδικτυακές μορφές επικοινωνίας, αποτελώντας μίξη υπαρχόντων ειδών. Τα ιστολόγια δεν αποτελούν καινοτομία αλλά συνδυασμό της προσωπικής ιστοσελίδας, του e-mail και της επικοινωνίας μέσω διαδικτυακών κοινωνικών δικτύων (social networks). Συνήθως τα ιστολόγια έχουν προσωπικό χαρακτήρα, αφού αποτελούν διαδικτυακούς τόπους όπου ένα πρόσωπο εκφράζει απόψεις, σκέψεις και ιδέες. Ακόμη μπορεί κάποιος να αποφασίσει να δώσει ειδική θεματολογία στο ιστολόγιο του δημιουργώντας ένα πολιτικό ιστολόγιο ή πολιτιστικό ή επιχειρηματικό ή επιστημονικό ή σατυρικό ή και συνδυασμό πολλών.

 Το γεγονός ότι ορισμένα σατιρικά ιστολόγια εμφανίστηκαν την τελευταία πενταετία, κατά την οποία έχουν συμβεί υπάρξει πολιτικές αλλαγές στη χώρα, έχει κάνει παλιούς ιστολόγους να αμφιβάλλουν για τις αγνές προθέσεις τους. Ένας από τους παλαιότερους Έλληνες ιστολόγους και δημιουργός του «ΠΡΕΖΑ TV» (http://prezatv.blogspot.com) δήλωσε χαρακτηριστικά: «Πίσω από τη δήθεν σάτιρα που υποστηρίζουν ότι κάνουν πολλά blogs τα οποία ξεφύτρωσαν ξαφνικά τον τελευταίο μήνα (γιατί άραγε;) παρατηρούμε μια νέας μορφής προπαγάνδα η οποία έχει απλώσει τα πλοκάμια της, αυτή τη φορά στην ελληνική blogόσφαιρα».

 Τα περισσότερα ελληνικά ιστολόγια όπως και οι ελληνικές ιστοσελίδες αναπαράγουν την σάτιρα που δημιουργείται και δημοσιοποιείται από καλλιτέχνες των παραδοσιακών μέσων. Ελάχιστοι Έλληνες ιστολόγοι δημιουργούν δικό τους κείμενο μέσα από το οποίο να παρουσιάζουν παρωδίες κοινωνικών και πολιτικών γεγονότων. Συνήθως όσοι ιστολόγοι δεν αναπαράγουν σατιρικό περιεχόμενο άλλων μέσων επικοινωνίας, αποφασίζουν να ασκήσουν σάτιρα μέσα από φωτομοντάζ εικόνων με χαρακτηριστικό παράδειγμα τον δημιουργό του «kaltsovrako»(http://kaltsovrako.wordpress.com) σύμφωνα με τον οποίο:»Τις πρώτες αφίσες τις έκανα μέσα σε μιάμιση ώρα. Ήμουν όλο νεύρα. Δεν θέλω να χαϊδεύω αφτιά και έχω άποψη. Προτιμώ να την εκφράζω μέσα από την εικόνα, αντί για κείμενο». 

Ακόμα ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα ιστολογίου που ασκεί πολιτική σάτιρα αποτελεί το «σαλάτα εποχής» (http://salata.wordpress.com/), το οποίο από τον Ιούνη του 2007 μέχρι και τον Ιανουάριο του 2009 είχε άπειρες αναρτήσεις που χλεύαζαν το πολιτικό σύστημα της Ελλάδος. Η σάτιρα του ιστολογίου βασιζόταν στα κείμενα τα οποία συνοδεύονταν με ψηφιακά επεξεργασμένες φωτογραφίες  ώστε να γελοιοποιούν δημόσια πρόσωπα από τον χώρο της πολιτικής, της δημοσιογραφίας και της εκκλησίας.

 Η Κωνσταντίνα Δελημήτρου αποδεικνύει ότι οι σατιρικοί ιστολόγοι δεν έχουν φύλο μέσα από το «X-PSILIKATZOU» (http://xpsilikatzoy.wordpress.com/) στο οποίο εκθέτει τις απόψεις της από το 2005 έως και σήμερα, πάντα υπό τον μανδύα της σάτιρας. Η «Ψιλικατζού» ξεκίνησε να γράφει στο ιστολόγιο της για προσωπικά της θέματα αλλά στη συνέχεια η ενασχόληση της με τα υπόλοιπα ιστολόγια την οδήγησαν στο να αλλάξει ύφος γραφής και θεματολογία. Στην αρχή κάτω από την προστασία της ανωνυμίας που προσφέρουν τα ιστολόγια έγραφε οτιδήποτε την απασχολούσε, ενώ μετά την έκδοση των βιβλίων της δεν μπορούσε πια να αναφέρεται σε προσωπικά ζητήματα. Όσο αναφορά στην αλλαγή που επέφερε η αποκάλυψη της ταυτότητάς της δηλώνει: «Βέβαια δεν ήταν πια το ίδιο. Έπρεπε να απολογούμαι ακόμα και για πολύ προσωπικά πράγματα. Άρχισε να μην μου αρέσει πια το blog μου. Ερχόμουν στη δουλειά και έπρεπε να απαντάω στον καθένα πώς είμαι και τι κάνω. Αρχίζεις να αυτολογοκρίνεσαι, να μην μπορείς να κάνεις αυτό που θέλεις. Είχε αρχίσει να με κουράζει πάρα πολύ όλο αυτό...», ενώ συνεχίζει «Μάλιστα ανακάλυψα για πρώτη φορά ότι μπορεί να με ενδιαφέρει η πολιτική χάρη στα blogs. Ανακάλυψα τα επιστημονικά θέματα και τις εναλλακτικές θεραπείες. Για κάθε τι που έγραφα έπρεπε να κάτσω να διαβάσω. Αυτό είναι το καλό με τα blogs. Μαθαίνεις πράγματα αλλιώς δεν μπορείς να σταθείς στη συζήτηση που διεξάγεται εκεί. Σιγά μην καθόμουν να μάθω εγώ για τα μεταλλαγμένα αν δεν ήταν τα blogs».

 Ένα κείμενο της «Ψιλικατζούς» για το ελληνικό σύστημα υιοθεσιών τράβηξε την προσοχή μεγάλης μερίδας κοινού με αποτέλεσμα να δημοσιευθεί άρθρο σε εφημερίδα βασιζόμενο στο κείμενο της, να δημιουργηθεί ιστολόγιο για το συγκεκριμένο ζήτημα και να καταλήξει σε επερώτηση στο ελληνικό κοινοβούλιο από την βουλευτή του ΠΑ.ΣΟ.Κ κα Δαμανάκη. Η συγκεκριμένη ιστολόγος υποστηρίζει ότι τα πρώτα χρόνια που ξεκίνησε η ενασχόληση των απλών πολιτών με τα ιστολόγια, δεχόντουσαν τα πυρά των δημοσιογράφων γιατί όπως δηλώνει η ίδια ένιωσαν να φοβούνται ότι το επάγγελμα τους θα χάσει την αίγλη του από τη «δημοσιογραφία των πολιτών». Για αυτό τον λόγο ο κλάδος της δημοσιογραφίας επεκτάθηκε και στη μπλογκόσφαιρα προσπαθώντας να κερδίσει το διαδικτυακό κοινό που ξεκίνησε να χάνει από τα παραδοσιακά μέσα. 

 Σήμερα υπάρχουν ιστολόγια κάθε λογής όπου οι δημιουργοί εκθέτουν από προσωπικές τους απόψεις και εμπειρίες έως κατευθυνόμενες πολιτικές θέσεις και ειδήσεις για διάσημα πρόσωπα. Στην ουσία τα παραδοσιακά μέσα θέλοντας να εξαπλωθούν στο διαδίκτυο μετέφεραν το περιεχόμενο τους στα ιστολόγια, γεγονός το οποίο δεν κατάφεραν επαρκώς όπως υποστηρίζει η «Ψιλικατζού». Όσο αναφορά αυτούς που ψάχνουν τη μορφή των ιστολογίων που εκπροσωπεί η ίδια δηλώνει: «Όσο η αισθητική σου, η νοοτροπία σου, ο τρόπος που μιλάς και τα μηνύματα που θες να μεταδώσεις, ταιριάζουν σε ότι έκανες μέχρι χθες, τόσο πιο πιθανό είναι να σε ακολουθήσει το κοινό σου και στο νέο μέσο. Ο τηλεθεατής του σταρ, ο γκρούπι του Αυτιά, ο ακροατής του Τράγκα, δε γίνεται να αλλάξει τις συνήθειές του από τη μια μέρα στην άλλη. Είτε στα μπλογκς, είτε στο youtube, είτε στο facebook και το twitter, τα δικά του είδωλα θα ψάξει. Μέχρι που θα του γκρεμιστούν. Γιατί αυτό κάνει το διαδίκτυο. Χαβαλέ, γκρεμίζοντας κυρίως άδεια είδωλα».

Ανάρτηση - Δημιουργία - Χακτιβισμός

   Αν κάποιος πληκτρολογήσει την λέξη «σάτιρα» σε μηχανή αναζήτησης ιστοσελίδων, τα αποτελέσματα θα είναι κείμενα ή και οπτικοακουστικό υλικό το οποίο παράγεται συνήθως σε κάποιο άλλο μέσο και απλά αναπαράγεται στις ιστοσελίδες. Μία από τις γνωστότερες παγκοσμίως ιστοσελίδες που φιλοξενούν σατιρικό περιεχόμενο είναι η «Colbert Nation» (http://www.colbertnation.com), η οποία, κυρίως, αναπαράγει σατιρικές εκπομπές του Stephen Colbert. Η συγκεκριμένη ιστοσελίδα είναι διαδραστική, αφού οι επισκέπτες μπορούν να αφήσουν το σχόλιο τους για κάθε βίντεο.

    Παραγωγή πρωτόγενούς μορφής σάτιρας σε ιστοσελίδες συναντάται σπανίως. Σε ό,τι αφορά στην προβολή πρωτότυπου οπτικοακουστικού περιεχομένου, μία από τις λίγες ελληνικές ιστοσελίδες που παράγουν σάτιρα, είναι το Comedy Lab (http://www.comedylab.gr/categories?ct=2), στο οποίο παρουσιάζονται σατιρικές ιστορίες οι οποίες ανήκουν στους ιδιοκτήτες του ιστότοπου, σε μορφή βίντεο, δίχως να έχουν αναπαραχθεί προηγουμένως σε άλλο μέσο. Ένα δεύτερο παράδειγμα είναι οι Νεολέρες (http://www.neoleres.gr/), ιστοσελίδα στην οποία μία ομάδα τεσσάρων ατόμων σατιρίζει κοινωνικά στερεότυπα της σημερινής εποχής (Εικόνα 31), και ενώ το οπτικοακουστικό υλικό που παράγουν έχει ως σκοπό την προβολή μέσω της ιστοσελίδας, συχνά αναπαράγεται και από άλλα μέσα, όπως η τηλεόραση. Τρίτο παράδειγμα, μια ιστοσελίδα η οποία μορφολογικά και αισθητικά θυμίζει ιστολόγιο, είναι η DENTINPALEVO.COM (http://www.dentinpalevo.com/satira/page-3/) στην οποία ασκείται πιο έντονα η σάτιρα μέσω κειμένων που περιγράφουν με ιδιαίτερα χιουμοριστικό τρόπο γεγονότα της επικαιρότητας. Ταυτόχρονα, παρουσιάζονται αρκετές φορές συνοδευτικές εικόνες οι οποίες, μετά από ψηφιακή επεξεργασία, προσφέρουν μία πιο έντονα χιουμοριστική χροιά στα θέματα που περιγράφονται στο κείμενο προβάλοντας, σε αυτό που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί απλά ως παραμόρφωση, στην ουσία μια γελοιογραφία της φωτογραφικής αυθεντικότητας. 

   Η σάτιρα στο διαδίκτυο, όσο  σε κανένα άλλο μέσο, συνδυάζεται συχνά με τον ακτιβισμό. Ο όρος «χακτιβισμός», πάντρεμα των λέξεων «Hacking» (το οποίο στα ελληνικά αποδίδεται ως  «ηλεκτρονική πειρατεία») και «ακτιβισμός», αποτελεί ψηφιακό σαμποτάζ ιστοτόπων με στόχο την άσκηση πολιτικής κριτικής. Ο χακτιβισμός θεωρείται μία δυναμική αντίδραση ενάντια στην επικράτηση των πολιτικο-φιλελεύθερων ηγεμονιών. 

Παράδειγμα χακτιβιστών η ®Tmark, μία ομάδα που δημιουργήθηκε το 1992 και ξεκίνησε την διαδικτυακή της δράση το 1997. Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα των ενεργειών αυτής της ομάδας είναι η δημιουργία ενός ιστότοπου (GWBush.com) το 1999, ο οποίος παρουσιαζόταν σαν επίσημη ιστοσελίδα της πολιτικής εκστρατείας του τότε υποψηφίου προέδρου των Η.Π.Α. George Bush. Αποτελούσε παρωδία της εκπροσώπησής του και, ενώ ήταν ευρέως γνωστό ότι δεν εκθέτει απόψεις του Bush και δεν είναι δημιούργημα του επιτελείου του, το πλαστό ιστότοπο παρουσίασε πολύ μεγάλη επισκεψιμότητας αλλά κέρδισε και την προσοχή του  πολιτικού που δυσαρεστημένος δήλωσε ότι: «πρέπει να υπάρχουν όρια στην ελευθερία».

 Η ®Tmark έδωσε έναυσμα και υποστήριξε και άλλες χακτιβιστικές ενέργειες όπως μια ψευδή ιστοσελίδα (www.gatt.org) η οποία παρουσιαζόταν ως επίσημη ιστοσελίδα του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου ενώ στην ουσία ήταν δημιούργημα των Andy Bichlbaum και Mike Bonanno οι οποίοι απαρτίζουν το χακτιβιστικό δίδυμο «The Yes Men». Στην ψεύτικη ιστοσελίδα εστάλησαν προσκλήσεις για ομιλίες σε συνέδρια, όπου τελικά, αντί για τους εκπροσώπους του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου, παρευρέθησαν οι χακτιβιστές. Το δίδυμο εξέθεσε τις προσωπικές του απόψεις εναντίωσης στο παγκόσμιο πολιτικο-οικονομικό σύστημα, παρουσιάζοντας μία χρυσή στολή μέσω της οποίας θα μπορούσε να αυξηθεί η παραγωγικότητα των εργασιακών χώρων, σατιρίζοντας τις εργατικές συνθήκες που επικρατούν παγκοσμίως. Οι «The Yes Men» έχουν εμφανιστεί και ως εκπρόσωποι του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου, των ταχυεστιατοριων McDonald's, της εταιρίας χημικών Dow και του Υπουργείου Στέγασης και Αστικής Ανάπτυξης των Η.Π.Α. και εξαπέλυσαν κατηγορίες και καταγγελίες εναντία στις εν λόγο εταιρίες-οργανισμούς. Οι «The Yes Men» συνηθίζουν να χρησιμοποιούν σατιρική προσέγγιση θέλοντας μέσω χλευαστικών και υποτιμητικών αστεϊσμών να υπονομεύσουν την ιδεολογική θέση του εκάστοτε οργανισμού ή προσώπου. Μέσω του χιούμορ τους, οι χακτιβιστές αυτοί προσπαθούν να δελεάσουν όλο και περισσότερους ακροατές-θεατές να παρακολουθήσουν τις ενέργειες τους και να προσελκύσουν την προσοχή όλο και περισσότερων μέσων ενημέρωσης. Οι περισσότερες δράσεις τους παρουσιάστηκαν παγκοσμίως μέσα από την ταινία με τίτλο «The Yes Men», το ντοκιμαντέρ «Info Wars» και το βιβλίο «The Yes Men: The true story of the end of the World Trade Organization» ενώ σκηνοθέτησαν και την ταινία «The Yes Men fix the world». 

Το 2004 επτά καλλιτέχνες διαφορετικών εθνικοτήτων και επιστημονικών κλάδων αποφάσισαν να εγκαταλείψουν τις προσωπικές τους ταυτότητες και να εδραιώσουν μία ομάδα με όνομα Etoy έχοντας ως στόχο την παρέμβαση μέσω των διεθνών μέσων ενημέρωσης και του διαδικτύου. Μέσω καλλιτεχνικών εκδηλώσεων, οι οποίες ασκούσαν κριτική στον τρόπο κυκλοφορίας της πληροφορίας, η τέχνη της Etoy δημιούργησε δεσμούς ανάμεσα στην τέχνη, την οικονομία και την πολιτική.

 Οι παραπάνω διαδικτυακές δράσεις θεωρούνται web spoofing, δηλαδή φάρσες μέσω διαδικτυακών ιστοσελίδων. Εκτός όμως από το web spoofing υπάρχει και το e-mail spoofing, το οποίο αναπτύσσεται μέσω διαδικτυακών διευθύνσεων αλληλογραφίας και έχει ως κύριο συστατικό το «μάυρο» χιούμορ. Το spoofing αποτελεί μία παρωδία μέσω εξαπάτησης. Στην ουσία το e-mail spoofing είναι η πλαστογραφία της διεύθυνσης ενός e-mail έτσι ώστε ένα μήνυμα να παρουσιάζεται ότι έχει σταλεί από έναν παραλήπτη ο οποίος στην ουσία δεν έχει προβεί στην αποστολή του. Το όνομα του αποστολέα και το σώμα του μηνύματος διαμορφώνονται εμφανιζόμενα ως προερχόμενα από νόμιμη πηγή όπως από μία επώνυμη επιχείρηση, ένα μέσο ενημέρωσης ή έναν οργανισμό. Διανομείς αυτής της ανεπιθύμητης διαδικτυακής αλληλογραφίας είναι συνήθως πρόσωπα τα οποία έχουν ως στόχο να μεταδώσουν το μήνυμα τους σε όσους περισσότερους άγνωστους παραλήπτες μπορούν ή να κλέψουν προσωπικά τους στοιχεία. Αυτές οι διαδικτυακές φάρσες αποτελούν συχνό φαινόμενο, με τους παραλήπτες να πέφτουν θύματα εξαπάτησης εν αγνοία τους. Ο συγκεκριμένος τρόπος εξαπάτησης συχνά επιφέρει προσωπικές απώλειες των παραληπτών αφού τα προσωπικά τους στοιχεία χρησιμοποιούνται από τους φερόμενους ως αποστολείς σε τραπεζικούς και διαδικτυακούς λογαριασμούς.

 Συχνά οι καλλιτέχνες που δραστηριοποιούνται στην τέχνη του διαδικτύου επεμβαίνουν μέσω πρακτικών που στηρίζονται σε κινήματα όπως το Fluxus και ο Βιεννέζικος Αξιονισμός. Στη σύντομη πορεία της, η τέχνη του Διαδικτύου έχει μετατραπεί από ανησυχία ερασιτεχνών σε κύριο τομέα της τέχνης. Σε αυτό, συνέβαλλε η ραγδαία εξελισσόμενη τεχνολογία του διαδικτύου, αναβιώνοντας μέσω αυτής η avant-garde σκηνή και ο μοντερνισμός, τα οποία κινήματα είχαν αρχίσει να ξεχνιούνται. Η τέχνη διαδικτύου είναι συχνά χιουμοριστική, διέπεται από κοινωνική ευαισθησία, και είναι πολιτικά ενεργή. Εξερευνά τον χαρακτήρα και την ύπαρξη της αυλής τέχνης και κατά πόσο μπορεί να είναι πιο προσιτή σε μεγαλύτερο κοινό μέσω του ψηφιακού περιβάλλοντος. Επίσης, δείχνει πώς οι καλλιτέχνες έχουν ανταποκριθεί στις ραγδαίες και βαθιές αλλαγές που επέφερε η διάδοση του διαδικτύου από τα μέσα της δεκαετίας του 1990, και πώς ο καταναλωτισμός μεταπηδά όλο και περισσότερο σε ψηφιακό περιβάλλον. Ως αντισυμβατική και αντιθεσμική μορφή τέχνης, oι περισσότεροι καλλιτέχνες που δραστηριοποιούνται σε αυτό το χώρο δείχνουν αρκετά σκεπτικοί απέναντι στην εμπορευματοποίηση των έργων τους.

  Η σάτιρα είναι συχνά παρούσα σε πολλά από τα διαδικτυακά έργα. Έξυπνοι χειρισμοί των δεδομένων, πληροφοριών, κειμένων, φράσεων και εικόνων συχνά συντελούν στην παρουσίαση ειρωνικών σχολίων για την πολιτική, την τέχνη και επί παντός επιστητού. Η τέχνη διαδικτύου είναι η μορφή τέχνης η οποία χρησιμοποιεί το διαδίκτυο ως βασικό της μέσο. Επομένως ο όρος δεν χρησιμοποιείται για την τέχνη που μπορεί να ψηφιοποιηθεί και να είναι προσβάσιμη μέσω προγραμμάτων περιήγησης του διαδικτύου, όπως για παράδειγμα φωτογραφίες γλυπτών  που φιλοξενούνται από διάφορους ιστότοπους. Αντιθέτως, η ύπαρξη της τέχνης διαδικτύου επωφελείται από τη διάδραση που προσφέρει ο κυβερνοχώρος. Σύμφωνα με τη Δάφνη Δραγώνα, επιμελήτρια στο χώρο της ψηφιακής τέχνης, τέσσερα είναι τα κύρια χαρακτηριστικά της: κείμενο, υβριδισμός, χιούμορ, χακτιβισμός. Το κείμενο αποτελεί βασικό συστατικό του διαδικτύου και εν συνεχεία της τέχνης που παράγεται σε αυτό. Ο υπολογιστής και το διαδίκτυο βασίζονται στον γραπτό λόγο και μας ωθούν αναγκαστικά στην ανάγνωση, κάτι που τα οπτικοακουστικά μέσα, και ειδικά η τηλεόραση, σε μεγάλο βαθμό, δεν κάνουν. Το κείμενο στο διαδίκτυο μετατρέπεται σε «Υπερκείμενο», αφού η ανάγνωση δεν είναι γραμμική αλλά έχει τη δυνατότητα χρήσης συνδέσμων (links) τα οποία μπορούν να οδηγήσουν σε μία εντελώς διαφορετική, νέα αφήγηση

---