Πριν ένα μήνα έκλεισα τα 26 χρόνια ζωής, αλλά χθες που γιορτάσαμε τα γενέθλια μιας από τις καλύτερες φίλες μου κατάλαβα ότι εκτός από τις δικές μας επιλογές ο κόσμος στον οποίο ζούμε είναι αυτός ο οποίος δεν μας επιτρέπει να μεγαλώσουμε.
Για να τα πάρω από την αρχή το 2004 που ενηλικιωθήκαμε και τελειώσαμε όλοι μαζί το Λύκειο, βρισκόμασταν όλοι μαζί στην ίδια βάση. Σήμερα, μετά από 8 χρόνια ο καθένας έχει προχωρήσει διαφορετικά στην ζωή του. Στους δέκα συνομήλικους φίλους μου, οι δύο αφού ήδη τελειώσαν και μεταπτυχιακό κύκλο σπουδών στο εξωτερικό βρίσκονται εκτός Ελλάδος όπου και εργάζονται με αρκετά παχουλούς μισθούς για τα ελληνικά δεδομένα, ο ένας είναι στο εξωτερικό και βρίσκεται κοντά στην ολοκλήρωση του δικού του μεταπτυχιακού κύκλου σπουδών, οι δύο εργάζονται στην Ελλάδα με μισθούς της τάξεως των 700 ευρώ, η σημερινή εορτάζουσα έχει αποκτήσει ελληνικό τίτλο μεταπτυχιακών σπουδών αλλά δεν μπορεί να βρει δουλειά διότι για τα ελληνικά δεδομένα κατέχει πολλά πτυχία, εγώ τελείωσα μόλις τις προπτυχιακές σπουδές μου (μετά από 8 χρόνια λόγω κολλημένου συστήματος της ελληνικής τριτοβάθμιας εκπαίδευσης) και επειδή δεν κατάφερα ένα χρόνο να βρώ δουλειά (ακόμα και σε σουβλατζίδικο δεν με πήραν) αποφάσισα να μπώ φαντάρος για να με θρέφει κάποιος άλλος και έχω και 4 φίλους που μετά από 8 ολόκληρα χρόνια δεν έχουν καταφέρει να πάρουν τον προπτυχιακό τίτλο σπουδών εκ των οποίων οι δύο όχι για δικό τους φταίξιμο αλλά επειδή υπάρχουν κολλημένοι καθηγητές που δεν περνούν πάνω από 10% των φοιτητών στα μαθήματα τους (εννοείται άνεργοι και οι 4)!
Είμαστε 26χρονών όλοι και μόλις οι 4 στους 11 από εμάς έχουν καταφέρει να ζουν όπως ένας κανονικός 26χρονος. Ποιός ευθύνεται για αυτό; Εμείς; Αυτή η κοινωνία μας συντηρεί σε μία διαρκή εφηβεία. Αν ζούσαμε στην δεκαετία του '90 θα έπρεπε ήδη να έχουμε τελειώσει τις σπουδές μας οι περισσότεροι, να έχουμε αποκατασταθεί επαγγελματικά και μέσα στην επόμενη 4ετία να ξεκινάμε την δική μας οικογένεια. Με την παρούσα πολιτική, κοινωνική αλλά και οικονομική κατάσταση και τις συγκεκριμένες συνθήκες που βιώνουμε, δεν νομίζω οι μισοί από εμάς να τολμήσουν να δημιουργήσουν οικογένεια σε αυτή την χώρα.
Εγώ προσωπικά νίωθω ακόμα παιδί. Κάποιος με φροντίζει ακόμα και εγώ προσωπικά δεν μπορώ να αναλάβω καμία ευθύνη. Είμαστε βολεμένοι; Ίσως αλλά ίσως και όχι...νομίζω οι περισότεροι από εμάς έχουν χάσει πολλές ώρες της ζωής τους για να λάμβανουν συνεχώς αρνητικές απαντήσεις από φορείς του Δημοσίου αλλά και επιχειρήσεις. Οι εγχώριοι πολιτικοί; Οι ευρωπαίοι πολιτικοί; Ο Θεός; Ο Obama; Oι εξωγήινοι; Κάποιος πάντως δεν θέλει η δική μου γενιά να μεγαλώσει σε αυτή την χώρα. Οι μόνες επιλογές που μας δίνονται είναι η μετανάστευση ή να συνεχίσουμε να εξαρτώμαστε από τους συνταξιούχους γονείς μας.
Καληνύχτα Κεμάλ...αυτός ο κόσμος δεν θα αλλάξει ΠΟΤΕ!!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου