Στόχος των γελοιογράφων είναι μέσα από την παραμόρφωση των χαρακτηριστικών κυρίως προσώπων αλλά και καταστάσεων να προκαλέσουν γέλιο σε όποιον αντικρίσει το έργο τους. Το καλλιτεχνικό υπόβαθρο της γελοιογραφίας βρίσκεται στο γκροτέσκο, δηλαδή στην μεταμόρφωση του αρχικού σχεδίου με στοιχεία που το μεταλλάσσουν και το αλλοιώνουν. Σατιρικές αναπαραστάσεις συναντάμε σε αιγυπτιακές τοιχογραφίες αλλά και σε προκλασικά ελληνικά αγγεία. Ο πιο γνωστός γελοιογράφος της αρχαίας Αθήνας είναι ο Παύσων, του οποίου οι δημιουργίες δεν διασώθηκαν αλλά οι σύγχρονοι του (όπως ο Αριστοφάνης) μας πληροφορούν για αυτόν και το έργο του. Οι πρώτες γελοιογραφίες προσώπων προέρχονται από τον Τζουζέπε Άρτσιμπόλντι (1527-1593) και τον Τζιοβάνι Μπερνίνι (1598-1680). Μία τεράστια εφεύρεση, η τυπογραφία, έδωσε την ευκαιρία στην γελοιογραφία να αναπτυχθεί και να εξαπλωθεί αφού μέσω των εντύπων το υλικό των γελοιογράφων πέρασε στα χέρια εκατομμυρίων θεατών. Οι τυπογράφοι δημοσιεύουν γελοιογραφικές εικονογραφήσεις βιβλίων αλλά και φυλλαδίων όπως τις εικαστικές επιθέσεις ενάντια στον Πάπα του λουθηρανού ζωγράφου Λουκά Κράναχ (1472-1553).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου