Ο Τζίμης Πανούσης χρησιμοποιεί προκλητικό στίχο και ροκ μουσική για να σατιρίζει τις κοινωνικές και πολιτικές εκφάνσεις τις σύγχρονης Ελλάδας. Από το 1980 μέχρι και σήμερα δημιουργοί σατιρικούς στίχους εκμεταλλευόμενος κυρίως στην πολιτική επικαιρότητα, θέλοντας να αφυπνίσει όσο το δυνατόν περισσότερες συνειδήσεις πολιτών που στηρίζουν τους άρχοντες πάσης φύσεως. Τα τραγούδια «Αχ, Ευρώπη», «Νεοέλληνας», «Κάγκελα παντού» κ.α., είναι μερικά από τα γνωστότερα τραγούδια του και χαρακτηριστικά του σκληρού στίχου και ήχου που χρησιμοποιεί ο συγκεκριμένος καλλιτέχνης ώστε να επικοινωνήσει με το κοινό μέσω της σάτιρας.
Στο video clip του «Καγκέλα παντού» ο Πανούσης παρουσιάζει μέσω σάτιρας την θλιβερή πραγματικότητα του νεοέλληνα. Ο καλλιτέχνης παρουσιάζεται στο ψλιπ ως ετσαυρωμένος που είναι δέσμιος στην τηλεοπτική πραγματικότητα ενώ κάνει αναφορά σε 15.000 μέρες που πρέπει να δουλέυε
στην ζωή του. Μέσω του σατιρικού στίχου και της εικόνας παρουσιάζει μία σάτιρα ενάντια σε κάθε μορφή αρχής και εξουσίας όπως η υποχρεωτική στρατιωτική θητεία, η εκπαίδευση με παρωπίδες και ο καταναγκασμός της δουλειάς. Επίσης ειρωνεύεται τον καθιστικό τρόπο ζωής και τον κομφορτισμό που μας διέπει μέσω του εθισμού στην τηλεόραση και τα Μ.Μ.Ε. Ακόμη τονίζεται έντονα η προσκόλληση και ο φανατισμός με της ποδοσφαιρικές ομάδες που αντί να αποτελούν διέξοδο από την καθημερινότητα μας οδηγούν σε ζωώδης συμπεριφορές.
Το τραγούδι αποτελεί αναπόσπαστο μέρος της κοινωνίας, για αυτό και φαίνεται πώς η σάτιρα ήταν πάντα παρούσα σε κάθε κοινωνία και κάθε εποχή. Αυτό γίνεται εύκολα αντιληπτό αν αναλογιστούμε για παράδειγμα τα δημοτικά τραγούδια της αποκριάς και τις μαντινάδες, των οποίων οι ρίζες χάνονται στα βάθη της Ιστορίας.
Η δυνατότητα εγγραφής και αναπαραγωγής των τραγουδιών, απόρροια της τεχνολογικής επανάστασης η οποία ακολούθησε τη μεγάλη βιομηχανική, έπαιξε καταλυτικό ρόλο στην ευρεία διάδοση τους. Σήμερα υπάρχει ένας σημαντικός αριθμός συσκευών καθώς και τρόπων εγγραφής αλλά και αναπαραγωγής των τραγουδιών κάτι το οποίο σαφώς και ευνόησε την ανάπτυξη των τραγουδιών που σατιρίζουν τα τεκταινόμενα. Τις τελευταίες δεκαετίες, η παγκόσμια και εγχώρια μουσική σκηνή έχει να επιδείξει σημαντικά «σατιρικά» τραγούδια και καλλιτέχνες των οποίων η παρουσίαση και μόνο θα απαιτούσε αρκετούς τόμους. Ενδεικτικά στις επόμενες γραμμές θα σχολιαστούν μερικοί Έλληνες καλλιτέχνες που χρησιμοποιούν το τραγούδι ως μέσο προκειμένου να σχολιάσουν με ιδιαίτερο τρόπο την επικαιρότητα.
Την περασμένη δεκαετία σχήματα της hip-hop σκηνής όπως τα Ημισκούμπρια, σατίριζαν με πρωτότυπο τρόπο τα κοινωνικά κυρίως δρώμενα πιο πρόσφατα, συγκροτήματα όπως οι Locomondo, Apurimac κ.α. με έθνικ ήχο και τραγούδια όπως το «Εκεί στις Μπραχάμες» και το «Δεν προλαβαίνω» σχολιάζουν επίσης με ξεχωριστό ύφος την ελληνική πραγματικότητα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου